الله اصل آن «اله» به معنای معبود بوده و با ورود «ال» اسم مخصوص خدای سبحان شده است.

رحمان یعنی کسی که دارای رحمت گسترده باشد. رحیم، به معنای کسی که دارای رحمتی جاودانه باشد.

اهمیت بسم الله الرحمن الرحیم در تفاسیر:

رسول خدا(ص): هر کار مهمی که بدون بسم الله آغاز شود نا تمام است. (البرهان ۱۰۵/۱)

امام صادق(ع): خدا هیچ کتابی را از آسمان نازل نفرمود مگر اینکه آغاز آن با بسم الله الرحمن الرحیم باشد. (نور الثقلین۶/۱)

امام محمد باقر(ع) بسم الله الرحمن الرحیم به اسم اعظم نزدیکتر است از مردمک چشم به سیاهی آن. (همان) (۸/۱)

حرف باء در اول بسم الله برای ابتدا و آغاز نمودن آمده و به معنای آغاز می کنم به نام خدا... می باشد (المیزان ۱۵/۱)

امام رضا (ع) فرمود: بسم الله یعنی نشان بندگی خدا را به خود می نهیم (نور ۲۱/۱) آغاز کارها به نام خدا در واقع نوعی جهت دهی توحیدی به اعمال است. به همین دلیل مارک و علامت خدایی بودن خود او و در مسیر تکامل قرار می گیرد و این صاحب آن عمل است که باید مراقب خروجش از جاده دین و در نتیجه محروم شدن از چتر حمایتی رحمت الهی باشد. «الله» اسم مخصوص خدا، ودر بردارنده ذات و تمام صفات زیبایی اوست.