واقعیت این است که اندیشههای ایشان قلمرو وسیعی دارد ولی یک محور مهم به ذهنم میرسد که شاید برای مخاطبان هم سودمند باشد. یکی از نکات مهم و مؤثر در فرهنگ هر جامعه، زبان آن جامعه است. زبان شاخص بسیار مهمی برای ارزیابی فرهنگ جوامع فعلی و پیشین بشرند. در فرهنگ پیشین ایران دورهای بوده است که در هنگام ناراحتی شدید عباراتی چون «بیدرد» و «بینور» را به کار میبردهاند از این شدیدتر هم بوده عباراتی مانند اینکه «خدا پدر و مادرت را بیامرزد این چه حرفی است که میزنی؟» اینها بهاصطلاح فحشهای جامعه مذهبی آن دوره بوده است حرفها و کلمات رکیک مخصوص جهال و افراد فرومایه جامعه بوده است. ظاهراً ادبیات رایج بخشی از جامعه ما را عبارات رکیک تشکیل میدهد تا اندازهای که این الفاظ رکیک بهجای کلمات مهم و حیاتی زبان ما نشستهاند و دامنه آگاهی افراد جامعه را از واژگان فارسی بهشدت کاهش دادهاند.
جالب است بدانیم امام صادق (ع) دوستی داشتند که همیشه همراه ایشان بودند و حضرت نیز به ایشان علاقهمند بودند. هر جا حضرت میرفت، او نیز همراه ایشان بود. یک روز که وی به همراه خدمتکارش، حضرت را همراهی میکرد به خدمتکار خود توهین میکند. امام صادق میفرمایند چرا زبانت به فحش آلوده است؟ از آن روز به بعد حضرت رابطه خود را با آن فرد بهکلی قطع و او را از خود دور کردند.
این زبانهای آلوده به فحش، فرهنگ ما را شکل میدهد و نسبت ما را با امام زمانمان قطع میکند. البته نمیگویم جریانهایی هدفمند و با آگاهی به این مساله و برای قطع ارتباط شیعیان و مولایشان چنین طرحی درانداختهاند ولی به هر جهت نتیجه این بیفرهنگی، قطع ارتباط با امام زمان (ع) است، نکند که جامعه شیعه از این طریق ضربه بخورد.
منبع : پرسش و پاسخ با دکتر روحاله بهشتیپور، پژوهشگر و مدرس رشته علوم، قرآن و حدیث و عضو گروه تاریخ مرکز تدوین کتب درسی جامعه الزهرا http://yon.ir/16IFK