روزی چند نفر از سادات اصفهان نزد آیت الله بید آبادی آمده ، گفتند : « چشمۀ آبی که از دامنه ی کوه جاری می شد و مورد بهره برداری اهالی بود ، مدتی است خشک شده و ما در زحمت هستیم ، دعا کنید تا فرجی حاصل شود . آن بزرگوار آیه ی شریفۀ « لو انزلنا هذا القرآن علی جبل ... »* را روی کاغذ نوشته ، به آنها فرمود : اول شب این کاغذ را بر قله ی کوه گذارده و برگردید . آنها چنین کردند و چون به خانه ی خود رسیدند ، سدای مهیبی از کوه بلند شد که همۀ اهالی شنیدند ! وقتی فردا صبح بیرون آمدند ، دیدند به برکت قرآن چشمۀ آب جاری شده است .

*یعنی اگر این قرآن را بر کوهی فرو می فرستادیم هر آیینه می دیدی که آن از ترس خداوند فروتن شده ، شکافته گردد ... (حشر / ۲۱ )

منبع : داستان های شگفت ، شهید آیت آلله دستغیب « رحمه الله علیه » (با تصرف )